ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΡΗΤΗΣ


Σύμφωνα με τον μύθο η Κρήτη είναι ο μυθικός τόπος του Βασιλιά Μίνωα. Ο θρύλος λέει ότι αρνήθηκε να θυσιάσει ένα ταύρο στους θεούς και έτσι ο Ποσειδώνας τον τιμώρησε κάνοντας την γυναίκα του να ερωτευτεί έναν ταύρο. Από αυτήν την ένωση γεννήθηκε ο Μινώταυρος, ο οποίος φυλακίστηκε σε έναν λαβύρινθο.Ένας άλλος μύθος λέει ότι, για να εκδικηθεί τον θάνατο του γιου του από τους Αθηναίους, ο Βασιλιάς Μίνωας τους ανάγκασε να στέλνουν εφτά νέες κοπέλες και νεαρούς στην Κρήτη κάθε χρόνο για να τους θυσιάζει στον Μινώταυρο.Κατά την διάρκεια μιας επιδρομής, ο μυθικός ήρωας Θησέας, γιος του βασιλιά της Αθηνάς, έφυγε με αυτούς τους νεαρούς, και , με την βοήθεια της Αριάδνης, της κόρης του Μίνωα, κατάφερε να σκοτώσει τον Μινώταυρο και να βγει από τον λαβύρινθο.Η Κρήτη είναι το μέρος όπου η Μινωικός πολιτισμός ξεκίνησε, ένας από τους πιο σημαντικούς πολιτισμούς του κόσμου (2600-1150 π.Χ.).

ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΡΗΤΗΣ

Βλέπουμε και ακούμε αρκετές αναφορές τελευταία στην αυτονομία της Κρήτης. Περιθωριακές, αλλά με επαναλαμβανόμενη συχνότητα, δημιουργούν προβληματισμούς, όταν γίνεται παντιέρα η σημαία της Κρητικής Πολιτείας κι όταν αρχίζουμε να βλέπουμε την προοπτική μιας Κρήτης ξεκομμένης από τον εθνικό κορμό. Μπορούμε να συνοψίσουμε την επιχειρηματολογία μας στα εξής:

1) Το αίτημα για αυτονομία δεν είναι αίτημα των Κρητικών
Εμείς για ελευθερία σκέτη αγωνιστήκαμε μόνο μέχρι το τέλος της επανάστασης του ‘21, οπότε η μη συμπερίληψη της Κρήτης στο Ελλαδικό κράτος γέμισε οργή και θλίψη τους αγωνιστές. Συμμετείχαμε στις συνελεύσεις για τα επαναστατικά συντάγματα και συντονιστήκαμε με κάθε τρόπο με τον αγώνα των υπολοίπων ελληνικών πληθυσμών, στέλνοντας και δεχόμενοι εθελοντές και συμμετέχοντας στους σχεδιασμούς. Μετά το 1830, οι επαναστάσεις μας ήταν πια μόνο για την Ένωση με τον υπόλοιπο ελεύθερο εθνικό κορμό. Η ελευθερία δίχως την Ένωση με την Ελλάδα δεν αποτελεί στόχο ούτε προοπτική για τους Κρητικούς και η Ελεύθερη Ελλάδα συμπαραστέκεται στους αγώνες μας.
Ακόμα περισσότερο, όταν διώξαμε τους Τούρκους ουσιαστικά, αποδεχόμενοι σαν τακτικό ελιγμό τη δημιουργία μιας αυτόνομης υποτελούς στο Σουλτάνο Πολιτείας, της Κρητικής Πολιτείας, συνεχίσαμε να αγωνιζόμαστε για την Ένωση. Οι Κρήτες βουλευτές θέλησαν να εισβάλουν στη Βουλή των Ελλήνων και να συνεδριάσουν μαζί με τους υπόλοιπους Βουλευτές, ώστε να επιβάλουν μ’ αυτό τον τρόπο την Ένωση, μέσα από μια συνεδρίαση της Βουλής όλων των Ελλήνων Βουλευτών.
Οι Μακεδονομάχοι μας πήγαν και σκοτώθηκαν στη Μακεδονία για να την ενώσουν με την Ελλάδα, σε μιαν εποχή που στην Κρήτη ακόμα δεν είχαμε πετύχει το στόχο αυτό. Είχαν όμως μια συνολική οπτική του Ελληνισμού και βρίσκονταν παντού, όπου η Ελλάδα τους χρειαζόταν.
Και όταν ήρθε η Ένωση, παλαίμαχοι καπετάνιοι ύψωσαν την ελληνική σημαία στο Φιρκά, έχοντας αγωνιστεί γιαυτό τον εθνικό πόθο.
Η Κρητική Πολιτεία δεν ήταν η μόνη προσωρινή κατάσταση ελληνικής περιοχής. Παράλληλες πορείες άλλων ελληνικών πληθυσμών που βρέθηκαν στην ίδια θέση, πάντα με στόχο την Ένωση, είναι η Ιόνιος Πολιτεία, από τα Επτάνησα με δημοψήφισμα κήρυξαν ακολούθως την Ένωση, η Ηγεμονία της Σάμου, η Κύπρος. Η τελευταία δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τον πόθο της Ένωσης, είναι όμως εδώ για να μας δίνει πολλά μαθήματα για τα λάθη μας.

2) Η σημαία της Κρητικής Πολιτείας δεν είναι σημαία των Κρητικών
Οι δικές μας σημαίες, αυτές που υψώνανε τα σώματα των χαϊνηδων, που σήκωσε όρθια ο Καγιαλές κάνοντας το κορμί του ιστό στους βομβαρδισμούς του Ακρωτηρίου, είναι οι Ελληνικές σημαίες είτε σκέτες ή με την επιγραφή ” Ένωση ή Θάνατος” ή ” Ένωση”. Αυτές ενέπνεαν τους παλιούς μας και μ’ αυτές αγωνίζονταν. Κανείς δεν αγωνίσθηκε για τη δοτή σημαία με το κόκκινο τεταρτημόριο πάνω αριστερά, που επέβαλαν οι Δυνάμεις στους Κρητικούς μετά απαίτηση του Σουλτάνου, και που συμβολίζει την Τουρκική μειονότητα και την επικυριαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στην Κρήτη. Και με χαρά την υπέστειλαν, μαζί με την Τουρκική, ανεβάζοντας στον ιστό την Ελληνική σημαία το 1913. Δε μπορούμε λοιπόν σήμερα να ταυτίζουμε την σημαία των Δυνάμεων, του Σουλτάνου και των Τούρκων με την Κρήτη. Είναι λάθος, καλοπροαίρετο αλλά πια πολύ επικίνδυνο, να την κατεβάζουν οι πατριώτες μας ως ταπετσαρία στα κινητά τους τηλέφωνα, στα αμάξια τους, να την τυπώνουν στα μπλουζάκια τους.
Μια άλλη αντίστοιχη σημαία, την κυπριακή, ο λαός μας στην Κύπρο την αποκαλεί ”το κουρελόπανο της Ζυρίχης” αφού κι αυτοί για την Ελληνική σημαία πάλεψαν ρεζιλεύοντας τη μεγαλύτερη αποικιοκρατική δύναμη.

ΙΣΤOΡΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Η Κρήτη ήταν το τελευταίο τμήμα του ελληνικού χώρου που κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς. Ύστερα από πολύχρονες (από το 1645 – 1669 μ.Χ.), πολύνεκρες και μεγάλες μάχες και παρά τις προσπάθειες των Βενετών να ενισχύσουν την άμυνα του νησιού (Με την κατάλυση της βυζαντινής αυτοκρατορίας το 1204 από τους σταυροφόρους, η Κρήτη παραχωρήθηκε στο Βονιφάτιο το Μονφερράτικο, ο οποίος στη συνέχεια την πούλησε στους Βενετούς έναντι 1000 μάρκων αργύρου), οι Τούρκοι καταλαμβάνουν τελικά στις 22 Αυγούστου του 1654 την πόλη των Χανίων και το 1669 την πόλη του Χάνδακα (Ηράκλειο). Η Τουρκοκρατία είχε ως επακόλουθο να βυθιστεί και η Κρήτη σε ένα βαθύ καθ’ όλα σκοτάδι. Το χριστιανικό στοιχείο κατά την περίοδο αυτή ενωμένο αντιστέκεται με θυσίες και αίμα στον Οθωμανό κατακτητή. Από τα πρώιμα κιόλας χρόνια της τουρκοκρατίας, αρχίζει η αντίσταση κατά του κατακτητή, πότε με τη βοήθεια των Βενετών στα Χανιά το 1692 και πότε με την ενθάρρυνση των Ρώσων, στην επανάσταση του Δασκαλογιάννη το 1869. Όμως όλες οι εξεγέρσεις καταλήγουν σε αποτυχία, με μεγαλύτερες κάθε φορά καταπιεστικές συνέπειες για τους υποδούλους. Στο μεγάλο αγώνα του 1821 και η Κρήτη δεν έλειψε από το μεγάλο ξεσηκωμό. Ωστόσο δεν κατάφερε να απελευθερωθεί και παρέμεινε υποτελής στους Τούρκους μέχρι το 1830.
Ειδικότερα οι επαναστατικές εξεγέρσεις των Κρητών αρχίζουν από τα Σφακιά, στις 7 Απριλίου 1821. Στις 27 Μαίου 1821 πραγματοποιείται Παγκρήτια Επαναστατική συνέλευση στη «Θυμιανή Παναγία» των Σφακίων, όπου οι εμπειρότεροι και ανδρειότεροι ορίζονται αρχηγοί των όπλων και καπετάνιους τους: Καπετάν Κόρακας (από τη Μεσαρά), Καπετάν Καζάνης (από το χωριό Μαρμακέτω του Οροπεδίου Λασιθίου, 1793 – 1843), καπετάν Βασιλακογιώργης (από το χωριό Άγιο Χαράλαμπο ή Γέρωντομουρί του Οροπεδίου Λασιθίου 1794 – 1854) κ.α.
Το 1822 ο Σουλτάνος, ύστερα από τον πολυμέτωπο αγώνα σε όλο τον Ελληνικό χώρο, ζητά την βοήθεια του αντιβασιλέα της Αιγύπτου Μεχμέτ Αλή. Στις 28 Μαΐου 1822 περίπου 10.000 Αιγύπτιοι στρατιώτες και 5.000 ιππείς αποβιβάστηκαν στη Σούδα υπό την αρχηγία του Χασάν Πασά και έπνιξαν την επανάσταση των Κρητών στο αίμα.
Συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 1823 γίνεται η σφαγή του Λασιθίουμ δηλαδή τα Τουρκοαιγυπτιακά στρατεύματα κατασφάζουν όσους κατοίκους του Οροπεδίου Λασιθίου δεν είχαν φύγει στα βουνά και στήνουν πυραμίδα από τα κεφάλια τους. Μετά οι βάρβαρες ορδές του στρατηγού Χασαν σφαγιάζουν 3600 άνδρες και γυναίκες μέσα στο σπήλαιο Μιλάτου Μεραμβέλου, όπου είχαν καταφύγει. Οι νέοι και οι νέα, αφού κακοποιήθηκαν, πουλήθηκαν στην Αίγυπτο.
Επίσης στις 2 και 3 Οκτωβρίου του 1823 στο σπήλαιο Μελιδονίου βρήκαν οικτρό θάνατο 370 κάτοικοι του χωριού Μελιδονίου που κρύφτηκαν εκεί, επειδή δεν ήθελαν να παραδοθούν στους επιδρομείς Τούρκους. Οι τελευταίοι πετούσαν από την είσοδο του σπηλαίου αναμμένα υλικά, που ο καπνός τους προκάλεσε ασφυξία.